Haziran 2013’ten beri gençlik mücadelesinin içinde aktif olarak yer alan kuşak, korku ve umutsuzluğa teslim olmuş durumda. Kolay değil, bir değil, iki değil; tamı tamına 7 canlı bomba saldırısı… Meydana gelen bombalı saldırılar sonrası, Yeditepe Üniversitesi öğrencileri alternatif güvenli ulaşımın formülünü bulmuş gibiler. Arabası olan öğrenciler sosyal medya üzerinden haberleşerek toplu taşıma kullanacak diğer öğrenci arkadaşları alıp okula götürüyor. Artık toplu taşımanın yerini arabalı arkadaşlar mı alıyor?!
Saldırılar sonrası gündelik hayat felç oluyor, ulaşım da dahil olmak üzere güvence altına alınmış bütün haklarımız askıya alınıyor. Nereden çıktı bu saldırılar? Tabii ki gökten inmedi, hepsinin politik düzlemde birçok neden ve sonucu var. Erdoğan ve AKP hükümetinin iç politikada başkanlık, dış politikada emperyalist olma hayalleriyle Suriye ve Güneydoğu’da uyguladığı dış savaş politikaları, Suriye’de cihatçı gruplarla yakın ilişkileri; halka yönelmiş saldırıların temel sebebi. Tabii istihbarat teşkilatının aciz veya ‘bilinçli’ pozisyonu da yardımcı olmuyor. Tek sorumlu olan hükümet ise yaşanan saldırılara “Oh olmuş” demek geri kalmasın, dış güçlerin “komplolarını” kınayarak başkanlık naraları atıyor.
Maalesef okula ulaşmak için özel otomobil bulamayan işçi çocukları hala ölüyor! Maalesef bomba patlamadığında da doğuda sivil katliamları sürüyor! Okullar tatil ediliyor, eğitim hakkı engelleniyor, iç savaş rejimine zemin hazırlanıyor! Bizi, Suriye’de egemenlik hayalleri, Kürt ve Türk halklarının birbirine kırdırma politikaları öldürüyor!
Ulaşım bir haktır. Özellikle gençlik için savunulması gereken bir mevzidir. Ulaşım hakkımızı savunmadığımızda bir sonraki saldırıda söz konusu yasak seyahat özgürlüğümüz bile olabilir. Mevzilerimizin; siyasal, sosyal ve ekonomik haklarımızın arkasında durmadıkça kurtarılmış bir ülkeye uyanmayacağız. Umutsuzluğa son verecek başkaları değil kendi örgütlülüğümüz olmalı! Kafamızı toprağa gömüp bombaların susmasını beklemeyeceğiz.
‘Bombalarla yaşamaya alışmayacağız.’
